اشعار

تو سـوخـتی دل مـادر کباب باقی ماند            چرا که جـسم تو در آفـتاب بـاقی ماند

لبم به آب خنک بعد تو نخواهد خورد            برای چـشـم ترم اشک ناب بـاقی ماند

تو رفته‌ای و به جز آه در بساطم نیست            برای من فقط این مشک آب باقی ماند

قسم به سورۀ کوثر که شرم، آبت کرد            فقط برای تو شرم از رباب باقی ماند

میان هـمـهـمـۀ «أینَ عَـمـی العَـباس»            به دست نیزه، هزاران جواب باقی ماند

تو رفـتی و هـمـۀ گـوشـواره‌ها رفـتند            برای اهل حـرم اضطـراب بـاقی ماند

به روی نیزه سرت پیش محمل زینب            هزار شکر که پا در رکاب باقی ماند

هـزار روضۀ مکـشـوفه خـوانده‌ام اما            هزار روضۀ بـین حجـاب بـاقی مـانـد

سرت شکست، ولی تا تنور برده نشد            تـنـور گـفـته شد اما شـراب باقی مـاند

بیـا که روز سـفـیـدم، سـیـاه می‌گـذرد            شـبـم به نـالـه و با اشک وآه می‌گذرد

بـیـا که بی‌تـو پـریـشـان و نابـسـامـانم            بـدون تو همه عـمـرم، تـبـاه می‌گـذرد

چگونه آب نگردم ز شرم جرم و گناه            که لحـظه لحـظۀ من با گـنـاه می‌گذرد

مـرا پـنــاه بـده زیـر ســایــۀ کــرمـت            بـبـین چه بر سر این بی‌پـنـاه می‌گذرد

درست کن به نگاهی تو روزگار مرا            خــدا نـکــرده اگـر اشـتـبـاه مـی‌گـذرد

تو را که داشـتـه باشم کجـا تـهی‌دسـتم            تـمـام زنــدگـی‌ام در رفــاه مـی‌گــذرد

تو را به حق حسین از گـناه ما بگـذر            به حق آن که ز حُـر با نگـاه می‌گذرد

منم مرید کسی که به خاک کـرب‌وبلا            زجـان خـویـش بـه راه الـه مـی‌گـذرد

اگر که بغض «وفایی» شکست با فریاد            مسیر این غـزل از قـتـلگـاه می‌گـذرد

بــاران نــدارد ابــرهـای آسـمــانـش            بـاران نـه اما چـشم‌های مهربانش...

می‌خواست در سینه غمش پنهان بماند            نـگـذاشت امـا گـریـه‌های بی‌امـانـش

دارد نفس‌های خودش را می‌شمـارد            با هـر قـدم پـشـت سـرِ آرام جـانـش

او مــی‌رود دامــن‌کــشـان آرام آرام            مـولای مـا می‌مـانـد و داغ جـوانـش

چـنـدیـن سـتـاره مـنـتظر تا بازگردد            تا بـاز هم بـاشـند مـحـو کهـکـشانش

روی لب شـمـشـیر او بـانگ تـفـرّوا            از جنس صفین است شور نهروانش

آیـا شـنـیـدیـد إبن مـلـجـم‌های کـوفه!            فـزت و ربّ الکـربلا را از زبانش؟

پـاشـید از هم چـون انـاری دانه دانه            در لـحـظـهٔ سرخ غـروب بی‌کرانش

تأثـیر آن دیـدار آخر خـوب پیـداست            از عـطر سیبی که می‌آید از دهانش

عمرش شـبیه یک نماز صبح کـوتاه            آمــد ســلام آخــرش روی لــبــانـش

پـایـان ابـیـات من و وقت نماز است            فرصت نشد دیگـر بگـویم از اذانش

دلـتـنـگـی هـمـیـشـۀ بـابـا عـلی عـلی!            سـردارِ لـشـکـر مـن تـنـهـا علی علی!

قدری بمان، به دل نگران‌های این حرم            مـهـلـت بـده بـرای تـمـاشا عـلی علی!

باید « وَ إن یکـاد» بخوانم که دور باد            چشمان بد از این قد و بالا علی علی!

یک سوی خیره چشم همه: این پیمبر است            یک سوی باز مانده دهان‌ها: علی علی

از هم گـسـست رشـتۀ تـسـبـیـحـم آه آه            از هم گـسـست؛ ارباً اربا؛ عـلی عـلی

جز آب چشم و آتش دل بعد از این مباد            بعد از تو خاک بر سر دنیا علی علی

چگـونه جمع کـند پاره‌های جانش را؟            به خـیـمه‌ها بـرسـانـد تـن جـوانـش را

شکفت روی لبانش: علی عَلَی الدنیا...            همین که غرق به خون دید پهلوانش را

علی، همان که جهان محو در شمایل اوست            نـدیـده هـیچ‌کجا، هـیچ‌کـس نـشانش را

همان که در شب میلاد او پدر فـهـمید            پـیـمـبـر آمـده زیـبـا کـند جـهـانـش را

به آن‌که تشنۀ معنای «قاب قوسَین» است            بگـو نـظـاره کـند ابـروی کـمـانش را

میان سجـده خـدا را فـقـط صدا می‌زد            جـهـان کـفـر، اگر می‌شـنـید اذانش را

چقدر زخم مصور، چقدر مصرع سرخ            خبر دهـیـد جـوانان نـوحـه‌خـوانش را

به هر طرف که نظر کرد اکبرش را دید            خــبــر دهـیـد نـدارد دگـر تــوانـش را

آسمان شک کرد اَسماءِ پیمبر را شمرد            بعد از آن حتی پیمبرهای دیگر را شمرد

«او به چشم خویشتن می‌دید جانش می‌رود»            زیر لب با بغض، رد پای اکبر را شمرد

دشمن از زیبایی‌ات تکبیر می‌گوید هنوز            کاش می‌شد این همه الله‌اکبر را شمـرد

حاجیان کعبۀ چشمت، تو را خواهند کشت            در طوافت می‌توان یک فوج خنجر را شمرد

چند ضربه کوفیان و چند ضربه شامیان            می‌توان با زخم‌هایت کُلِّ لشکر را شمرد

رشتۀ تسبیح عمرم بودی و صد پاره‌ای            بعد تو با اشک باید ذکر آخر را شمرد

غـرقِ حـمـاسه است طلـوعِ پگاه تو            خـورشـید می‌دمد ز تمـاشـای ماه تو

دلـتـنـگ مـی‌شـویـم بـرای پـیـامـبـر            وقـتی كه نـیـست آیهٔ فـجـر نـگـاه تو

با اشک‌های خویش فرستاده‌ام تو را            آبـی نـبـود تـا كه بـپـاشـم بـه راه تـو

جایی برای بوسه به جسمت نمانده است            از بس که تیر، خیمه زده در پناه تو

صـبـح آشـنـای مـدّ اذان تو بـوده‌ایـم            حــالا بــریــده بـریــده‌سـت آهِ تــو؟!

علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد           خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد

علی‌اکبر سـوار اسب شد، آقا خداحافظ           جوانی‌های پیغمبر تو گویی رو به میدان کرد

شهادت تشنۀ بوسیدن لب‌های خشکش بود           علی‌اکبر طوافی کرد در میدان و طوفان کرد

علی‌اکـبر زمین افتاد، یا نه آسمان افتاد           علی‌اکبر زمین را آسمانی‌تر چراغان کرد

شهادت هم نمی‌دانست با این جان چه باید کرد           کرم کرد و شهادت را به خون خویش مهمان کرد

خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد           علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد

گیرم کسی نمانده برایت، خدا که هست            راهی اگر نمـانده برایت دعـا که هست

دل را بـبـر به رشـتۀ لـطف خـدا بـبـنـد            جلوت نبود گوشۀ خلوت سرا که هست

از آسـتـان مهـر کـریـمـانـه رو مـگـیـر            دوری از این دیار، دلت با وفا که هست

پرونده را سیاه مکن بیش از این که هست            هرچند دوری از همه، اما حیا که هست

اعمال تو اگر که به دردت نمی‌خـورند            از خویش نا امید مشو مرتضی که هست

از نو شروع کن! به خدا تکـیه کن، بیا            دنیا به کام نیست اگر، روضه‌ها که هست

بـا یـک سـلام پـای دلت را روانـه کـن            بار سفـر بـبـنـد، بـرو، کـربلا که هست

درهای رحمتش که به روی تو بسته نیست            اشـکی برای روضۀ پـائین پا که هست

گیرم‌ که پخش کرده تو را نیزه‌ها، علی            یک جور می‌برم بدنت را، عبا که هست

می‌روی می‌بری از سینه، دلِ خون پدر            زخمی سوخته‌ات را كمی آهـسـته بـبر
شانه صبـر دلم پـشت سـرت می‌لـرزد            چه كـنـم پـیـر شـدم چـاره نـدارم دیگر

به پدر حق بده كه اینهـمه بی‌تـاب شده            به خدا دیدن این منظره سخت است پسر

كه ببینم نَفَـسَت بین گـلـو ذبح شده‌است            یـا كه افـتـاده گـلـویت سر راه خـنـجـر
نـا خـودآگـاه تـمـام بـدنـم تــیــر كـشـیـد            باید از داغ تو گـیرم دو دسـتم به کـمر
اگر از داغ غـمـت دغ نكـنم مـی‌مـیـرم            پـای پـهـلـوی تو با هـلـهـلـه این لشكـر
عمه‌ات را پسرم گرم در آغـوش بگیر            شــایـد آرام شــود در بـغـل پـیـغـمــبـر
وقت آن است كه از خال لبت دل بكَـنم            بعد از امروز دگر داغ تو دارم به جگر
راسـتـی دفـعـه آخـر چـه اذانی گـفـتـی             با همان لحـن بگو باز، اناابن الحـیدر

نام زیبـا و نکـویت گر علیّ اکبر است            چهره‌ات تصویری از زیبایی پیغمبر است

تو زلال چـشـمۀ خـیـر کـثـیری برهمه            لعل لب‌های تو تمثیلی زحوض کوثر است

سـاحـل آرامـش جـان و دل بـابـا شـدی            دامن مولا ز موج عشق، غرق گوهر است

طرز صحبت کردن تو شور برپا می‌کند            لحن بابا گفتن تو از عسل شیرین‌تر است

صد هزاران یوسف مصری شود مجنون تو            یوسف لیلایی و حُسنت ز یوسف برتر است

ای‌که مثـل آفـتـابی زر فـشـانی می‌کنی            گوهر خورشید‌ی و دامان تو پُر از زر است

از نفس‌های تو عطر باغ جنت می‌چکد            درکلامت پرتو توحید و نور داور است

غیر زیبایی کسی در خُلق وخوی تو ندید            هم جلالت هم جمال تو بهشتی منظر است

می‌وزد عطر دعای مستجاب از سجده‌ات            آسمان از یارب تو غرق ماه و اختر است

درس آزادی و ایثار و مرام و عشق توست            آبروی هر جوانی که خـدایی‌باور است

ای اذان‌گوی نماز صبح عاشورای عشق            اشـهـد بـانگ اذان تو شهـادت‌آور است

نام تو لـرزه به جان دشـمنان می‌افکـند            رزم تو یادآور رزم علی در خیبر است

گر که مهـمـان نـگـاه مـهـربان تو شوم            در تهی دستیِ محشر روزگارم محشر است

هرزمان نام تو جاری می‌شود درشعر من            درغم و شادی «وفایی» اشک‌هایش پرپر است

بـلـنـد مـرتــبـه بـود و بـلـنـد بـالا بـود            امــامــــزادۀ آقــا چــقـــدر آقـــا بـــود

کـدام واژه تـوانـاسـت وصف دریـا را            که آنچه بود به اکـبر شـبـیه، دریا بود

پیـمـبر است؟ نه؛ آیا امـام؟ نه؛ هر دو            که نیم حیدر و یک نیمه نیز طاها بود

همیـشه بر سـر دیـدار او جـدل می‌شد            برای دیدن رویش هـمیـشه غـوغا بود

علیّ اکبر لیلاست این، که مجـنون هم            بـرای دیـدن او در صـف تـمـاشـا بود

علیّ اکبر زهراست این که یوسف هم            به عشق نوکـریش خسته از زلیخا بود

برای بردن نامش وضو بگیر ای شعر            قلم بایست که وصفـش نه حدّ املا بود

بــرای گـفــتــن أَنَّ عــلــی وَلــیُ الـلـه            بـگـو کـدام مـؤذّن چـنـیـن تــوانـا بـود

عصای دست حسین است این پسر اما            شکسته دیدمش آنجا که عشق تنها بود

کدام گرگ؟ چگـونه درید یـوسف را؟            که تکّـه تکّـۀ او در تـمـام صحـرا بود

حـسین بود و عـبایی پُـر از علی اکبر            حسین بود و عصایی که إرباً إربا بود

مسیح بود و اذانش به مرده جان می‌داد            به هر شکـسته‌پری شوق آسمان می‌داد

اگر چه با رجزش عرش را تکان می‌داد            زمان جنگ به دشمن هم او امان می‌داد

به قلب معـرکه می‌زد عـلی‌عـلی گویان            که خاندان عـلی را چه باکی از طوفان

حذر کـنید که از نسل شیر کـرار است            علیِ اکـبرِ لـیلاست، مـرد پـیکـار است

به حق که آینۀ مجتبی‌ست، سردار است            به چهره احمد و در هیبتش علمدار است

شـبـیـه نه خـود پـیـغـمـبـر است این آقا            بـنـازمـش نــوۀ حــیــدر اسـت ایـن آقـا

چه کرده است که دنـیـا شده گرفـتارش            خوشا به خالق رویش، خوشا به معمارش

همیـشه شـامـل ما بوده لطـف بـسیارش            نبـوده است یـلی در جـهـان جلـودارش

دوباره ولوله برپاست، محشر آمده است            به اهل خـیـمه بگـوئـید اکـبر آمده است

حسینی زاده هستی، شیوۀ اعجاز میدانی            بگو با حنجرت قدری به ما اسرار پنهانی

گلویت راه شیری و سه جرعه تیر قادر نیست            که روی کهکشان را خط بیندازد به‌آسانی

تبارت آفتاب است و زلال رود و بارانی            بهاران را نشان دادی در آن عصر زمستانی

کجای این جهان دیدند یک لشکر به یک‌باره            ز نوزادی بیاموزد چنین رسم مسلمانی؟

علی‌الظاهر تو نوزادی، ولیکن یک ولی‌الله            که می‌بردند نامت را علی جویان به حیرانی

تو روح عدلی و حقاً توانستی به نای حق            ستون کاخ ظلمت را چنان زینب بلرزانی

دلی که بی‌تو می‌ماند بیابان است می‌خشکد            نگاهت نور مهتاب است در یک شام بارانی

شبیه باد سرگردان، میان صحن می‌چرخم            و می‌گویم به آن‌هایی که می‌آیند مهمانی

«گدای» کربلا بودن شرف دارد به «اربابی»            بیا مسکین در این خانه، که پشت در نمی‌مانی

بیا که سفرۀ احسان در این بیت الکرم پهن است            چه خانی و چه احسانی، چه روزیِ فراوانی

منم آنکه کریمی چون تو را دارد و تو آنی            که دستم را گرفتی بارها در کمتر از آنی

پـریـشـانم پـریـشان هـوای کـربـلای تو            زیارت هست پـایان دل‌انگـیز پـریشانی

آن کودکی که در دلِ میدان اَمان نداشت            تابِ گـلـوی خُشکِ وِرا آسمان نداشت

می‌خواست یک‌کلام بگوید که "تشنه‌ام"            اما هِزار حِیف که طفـلی زَبان نداشت

می‌خواست تا به اَشک کُند رَفعِ تشنگی            یک قطره هم به چَشمِ خود اَشکِ رَوان نداشت

مادر همیـشه مَظهـرِ اَمواجِ دَردهاست            اینجا رُباب هم به‌جز آه و فَغان نداشت

دیـدنـد بـا عَـبـای رَسـول آمَـده حُـسـین            حُجـّـَت تـمـام‌تر به دِلِ کاروان نداشت

موجی فُرات می‌زد و لَب روی لَب عَلی            بی رَحـمیِ عَـیان ‌که نیـازِ بیان نداشت

تَـحـریک شُد قُـلـوبِ تَـمـامِ سِـپـاهـیـان            گُفتند: شیرخواره که بَر ما زیان نداشت

یک تـیـر آمد و سه هَدف را نِشانه زد            جُز طِفل و قَلبِ مادَر و بابا، نِشان نداشت

با سُرعَتی که تیر به حُلقومِ او نِشَـست            حَتّی برای بَستنِ چَشمَش زَمان نداشت

گـیـرَم گِرِه حُـسـِین زِ قُـنـداقه باز کرد            تا دست‌وپا زَنَد، تَنِ اَصغر که جان نداشت

پاشـید خونِ او به سَما و به ناله گُفت:            شیرخواره که نیاز به تیر و کَمان نداشت

نـمی‌رسد به مـقـامـات تو گـمـان کسی            نـبـوده لایـق تـوصـیف تو، بـیان کسی

به هیبت تو یـقـیـناً به طـور جلـوه کـند            خدا اگر که خودش را دهد نشان کسی

بـه آسـتـان گـلـویـت دخـیـل مـی‌بـنــدد             اگر که کارد رسیده به استخوان کسی

عـلی‌تر از همه اوقات می‌شوی امروز             شده‌ست نـغـمـۀ لالایـی‌ات اذان کـسی

برای اینکه به "نورِ" تو سر به راه شوند             به ناکسان زده رو، قلبِ مهربان کسی

رسیده بر عـتـباتِ لبِ تو هُـرمِ عـطش            رسـیده بر لب خـشکـیدۀ تو جانِ کسی

به جز حـسین که جان داده با تلظّیِ تو             نبود صبـر در این امتحان توان کسی

بهشت، روضۀ تو گشته گوش تا گوشش            سه‌شـعـبه آمده بی اذن در جـنانِ کسی

به آسـمـان دم مـظـلـوم می‌دهد پـدرت            که خون حنجره‌ات هست نوحه‌خوان کسی

این طفـل زبان بـسـتۀ من خواب ندارد            از تـشـنـگـی‌اش در بـغـلـم تـاب نـدارد

گـفـتم که از آن مشک عـمو قـطرۀ آبی            گـفـتـنـد که شـرمـنـده عـمـو آب نـدارد

یک مشک تهی، تشنگی و گریه طفلی             دیگـر چه کـنـم قـافـلـه مـیـراب نـدارد

بُرد آن شه دین زیر عبا کودک خود را            دیـدنـد که تـنـهـا شـده اصـحـاب نـدارد

گفتند عجب! چیست که بر دست حسین است            رخـشـنـدگـی‌اش را رخ مـهـتـاب ندارد

در دفـتـر خود یک مه دیگر بنـویـسـید            اینـگـونه مـهـی جـز خود اربـاب ندارد

از بـین همه حـرمله گویا پیِ کاری‌ست            ایـنجـا چه بـگـویـم که دلـم تـاب نـدارد

یک تیر سه پر، حنجر نازک، چه سکوتی            گـفـتـنـد کـه شــایـد دلِ پــرتــاب نـدارد

آن سـنـگ دل امــا بـه دل زادۀ زهــرا            زخمی زده که زخمه و مضراب ندارد

با کوچکیِ دست، همین غـنـچـۀ پـرپـر            وا کرده هـزاران گـره، اعـجـاب ندارد

سالک هم از او حاجت خود را طلـبیده            زیرا که به دل جـز غـم احـبـاب ندارد

ملتهب است حنجرت بس که ندیده آب را            داده به خیمه‌های ما وضع تو التهاب را

چنگ به سینه می‌کِشی مادر خویش می‌کُشی            تشنه‌ترینِ تشنگان سعی مکن سراب را

مشک گرفت و رفت تا علقمه تا بیاورد            یا که به خـیـمه آب را یا خبر ربـاب را

کُشت تمام خـیمه را رفـتن چـشم‌های تو            تا به کجا به مادرت می‌دهی اضطراب را

دست به دست رفته‌ای تا ته خـیمۀ زنان            گریۀ بی‌امان تو خواب نموده خواب را

آب نمانده در حرم شیـر نـمانده در بـرم            گبر و جهود و هم نبیند این چنین عذاب را

رفت و کشید اماممان منت خولی و سنان            حرمله داد آن میان بر سخنش جواب را

بنویـسـیـد که اینـگـونه شده سـرگـشـته            یک قدم رفته به خیمه، دو قدم برگشته

روی برگشت ندارد به حرم، حق دارد            چه جوابی بدهد، بی‌ علی اصغر گشته

طفل را زیر عـبا برد، همه فـهـمـیـدند            پـدر پـیـر خـجـالـت‌زده مضطـر گشته

نه فقط خیمه، که از حالت واله شدنش            دیدۀ لـشـگـر کـوفه به خـدا، تر گـشـته

آب می‌داد و نمی‌داد چه فرقی می‌کرد؟!            رفـتـنـی بود دگر غـنـچـۀ پـرپـر گشته

آب می‌خواست اگر، خواست هدایت بشوند            پـاسخ خواسـتـنـش خـنـدۀ لشگـر گشته

به دلش تیر سه شعبه دو سه تا داغ گذاشت            داغ این طـفـل ولی چـنـد بـرابـر گشته

آه! از تیر بزرگی که به حلقومش خورد            آه! از آن بـدن کـوچـک بی‌سـر گـشـته

آن‌قَدَر لب تـشـنه و معـصـوم بود            گریه هم می‌کـرد، نـامـفـهـوم بود

صورتی کوچک شبیه غنچه داشت            استـخـوانـش نـرم، مثـل مـوم بود

مادرش از تشنگی شیری نداشت            در مـیـان خـیـمـه‌هـا مغـمـوم بود

جـان به قـربـانِ غـریـبیِ حـسـین            از دو قـطـره آب هم محـروم بود

آب را بـسـتـن بـه روی کـودکـان            در کدام آئین و دین مرسوم بود؟!

شد از این کـودک تلـظی کردنش            سهـم بابایی که خـود مظـلـوم بود

بین دستـش یک طرف جسم علی            یک طرف هم صورت و حلقوم بود

گوش تا گـوش عـلی پـاشـیـده شد            چون به جرم عاشقی محکوم بود